یک اتاق ۲۰متری تاریک و خالی ، یعنی نه پنجره ای رو به بیرون داشت و نه وسیله درست و حسابی داخلش بود. برق هم مرتب قطع و وصل می شد فقط یک سقف بود بالای سر یک خانواده هشت نفره بدون اینکه حتی فرشی زیر پایشان باشد… اما تنها چیزی که رو دیوار این چهار دیواری خودنمایی می کرد عکس دسته جمعی خانواده با حرم امام رضا بود از همون عکسایی که خیلی فوری تو کوچه پس کوچه های حرم میندازن.
****
وقتی ما رسیدیم؛ مادر خانواده که یک جوان۲۶ساله بود، داشت برای دوقلوهای دوماهه اش(که ناخواسته آنها را باردار شده و به دنیا اورده است) آب قند درست می کرد؛ شیری در کار نبود نه شیر مادر نه شیرخشک. کار به جایی کشیده که این دو طفل معصوم دچار اسهال خونی شدند.
در ان اتاق کوچک ۴تا بچه دیگر هم بودند؛ سه تا دختر و یک پسر که میانگین سنی شون ۵سال هم نمی شد(دختر یازده ماهه+پسر ۱۲ساله+دو دختر حدودا ده ساله که البته ۳فرزند آنها مربوط به ازدواج قبلی این زن و شوهر است)؛ بچه هایی که بیشتر ازاینکه نگاهشون به چهره ما باشه به دست های ما بود که خالیه یا پر؟! از جثه اشون و قیافه شون معلوم بود که خیلی وقته گرسنه هستند. مادر می گفت اگه کمک بعضی همسایه ها و خیرین نبود بچه ها تا الان تلف می شدند….
****
پدر خانواده هم که ۲۷سالشه پیک موتوری یک رستوران است که سرجمع ۴۵۰هزارتومان حقوق میگیره که فقط ۳۵۰هزارتومنش بابت اجاره همین اتاق می رفت. می موند صد هزار تومان و یارانه و این همه خرج و مخارج.
وقتی داشتم از خونه بیرون می رفتم دوباره چشمم به اون عکس یادگاری با امام رضا افتاد؛
مادر گفت : فرجی میشه به حال ما؟ گفتم به حق علی موسی بن الرضا…
آخرین مهلت برای کمک به این خانواده : ساعت۲۴ روز یکشنبه ۲۷مرداد

آرماگدون